Bij onze vrienden van ’t Smiske en Gooikoorts kennen ze deze vier dames, maar mij is het tot nu toe niet gelukt naar één van hun concerten te gaan. Laat me beginnen met te stellen dat ik daar, na herhaalde beluisteringen van deze live-plaat, geweldig veel spijt van heb.

Het stond al een paar keer in de agenda ingeschreven, maar u weet hoe dat gaat: dubbele boeking, Covid-19 en dus afgelasting…en eer je ’t weet, ben je een paar jaar verder. Hat is wat mij overkwam in verband met dit Zweedse folkkwartet en dus moet ik het nog altijd stellen met de paar platen die ik van de dames in huis heb. Die zijn weliswaar fijn om beluisteren, maar op deze live-CD -een cadeautje aan henzelf en de fans- tonen Lotta Andersson, Emma Bjõrling, Anna Larsson en Anna Wilkenius dat ze live toch net dat tikkeltje meer in huis hebben dan in de wat bijzondere setting, die een opnamestudio toch altijs is.

De vier, afkomstig uit de Noord-Zweedse provincie Jämtland, kwamen elkaar ruim vijftien jaar geleden tegen op een Nordic Folk-event en zoals dat pleegt te gaan, spraken ze af samen wat te gaan doen. Nu, vijf platen en een paar honderd concerten verder, hebben ze een flink deel van de wereld gezien en is hun naam in folkmiddens -en vooral dan bij bezoekers van workshops- gemeengoed geworden.

Tien nummers staan er op dit kleinood, van eeuwenoud tot behoorlijk jong, maar wel allemaal met dat zo typerende Kongero-stempel: vier prachtstemmen, die net zo goed solo kunnen zingen, als ze zich om elkaar heen kunnen wentelen en keren. Een paar van de nummers herken je: “En sjömansbrud skall blåklädd gå”, wordt hier in huis al ruim veertig jaar gedraaid, zij het in de versie van Folk Och Rackare en “Vila Stilla” Kongero’s “N°3”-CD, maar is ons ook niet onbekend in andere versies. Zelf vermelden de dames in het CD-boekje, dat ze het lied ooit leerden van de Canadezen van De Temps Antan, met wie ze het ooit samen speelden en zongen op een festival in Québec.

Dat soort plaat is deze live dus geworden: een aaneenrijging van fijne momenten en herinneringen aan ontmoetingen, een hernemen van oude songs en bewerkingen ervan. Enfin, een live overzicht van een carrière, die, na vijftien jaar alleen maar als “bijzonder mooi” omschreven kan worden. Ik help mezelf te hopen dat de hele Covid-affaire stilaan achter de ruch is en dat de vier vrouwen dan snel weer gaan touren. Op voorwaarde dat ze onze Lage Landen niet vergeten. Want ik wil die heerlijke stemmen nu eindelijk wel eens aan het werk kunnen zien en horen. Tot het zover is, troost ik me graag met dit heerlijke, pure plaatje!

(Dani Heyvaert)